Στο άρθρο αυτό περιγράφεται η περιπέτεια του Philippe Petit στη Νέα Υόρκη και το τόλμημα του να περάσει ανάμεσα στους δίδυμους πύργους σε ύψος 400 μέτρων.
Ο Philippe Petit γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1949 και είναι ένας Γάλλος καλλιτέχνης-σχοινοβάτης ο οποίος κέρδισε τη φήμη όταν περπάτησε ανάμεσα στους δίδυμους πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στη Νέα Υόρκη πάνω στο σύρμα του, το πρωί της 7ης Αυγούστου 1974.
Για τον παράνομο άθλο του, ο οποίος αναφέρεται ως “το πραξικόπημα”, 400 μέτρα πάνω από το έδαφος, χρησιμοποιήθηκε ένα συρμάτινο καλώδιο 200 κιλών και μία δοκός εξισορρόπησης 8 μέτρα και 25 κιλά. Η παράσταση διήρκεσε 45 λεπτά, κάνοντας οκτώ περάσματα κατά μήκος του σύρματος.
Μετά τη σύλληψή του από τις αστυνομικές αρχές της Νέας Υόρκης, όλες οι κατηγορίες απορρίφθηκαν με αντάλλαγμα να δώσει μια παράσταση στο Central Park για παιδιά, φυσικά σε μικρότερο ύψος.
Ο σχεδιασμός
Ο Petit συνέλαβε το “πραξικόπημα” του όταν ήταν 18, όταν για πρώτη φορά διάβασε για την κατασκευή των Δίδυμων Πύργων και είδε τα σχέδια του έργου σε ένα περιοδικό, στο σαλόνι ενός οδοντιάτρου το 1968. Ο Petit άρχισε να συλλέγει άρθρα σχετικά με τους πύργους από όπου μπορούσε.
Αυτό που ονομάστηκε το “καλλιτεχνικό έγκλημα του αιώνα” πήρε στον Petit έξι χρόνια σχεδιασμού, κατά τα οποία ο ίδιος έμαθε τα πάντα σχετικά με τα κτήρια και τις κατασκευές τους. Κατά την ίδια περίοδο, άρχισε να εκτελεί παραστάσεις πάνω στο σύρμα σε άλλα διάσημα μέρη.
Το 1971 πραγματοποίησε την πρώτη τέτοια βόλτα του ανάμεσα από στους πύργους του καθεδρικού ναού της Notre Dame του Παρισιού, ενώ οι ιερείς βρίσκονταν στο εσωτερικό του κτιρίου. Το 1973 περπάτησε σε ένα καλώδιο που ήταν στημένο μεταξύ των δύο βόρειων πυλώνων της γέφυρας Sydney Harbour Bridge, στο Σίδνεϋ της Αυστραλίας.
Κατά το σχεδιασμό του “πραξικοπήματος” στους Δίδυμους Πύργους, ο Petit έπρεπε να μάθει θέματα όπως η ταλάντωση των πύργων λόγω των ανέμων, τις επιδράσεις του ανέμου και τον καιρό γενικά και κυρίως πώς θα περνούσε το 61 μέτρων συρματόσχοινο κατά μήκος των 42 μέτρων χάσματος μεταξύ των πύργων σε ύψος 417 μέτρων.
Επίσης έπρεπε να μάθει πως θα έμπαινε με τους συνεργάτες του στο κτήριο, πρώτα για την προετοιμασία και στη συνέχεια για την εκτέλεση καθώς και πως θα μετέφερε τον βαρύ εξοπλισμό στις δύο στέγες. Ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη πολλές φορές για να κάνει αυτές τις παρατηρήσεις από πρώτο χέρι.
Δεδομένου ότι οι πύργοι ήταν ακόμα υπό κατασκευή, ο Petit και ένας από τους συνεργάτες του, που ζούσε στη Νέα Υόρκη, ο φωτογράφος Jim Moore, νοίκιασαν ένα ελικόπτερο για να πάρουν αεροφωτογραφίες των κτιρίων.
Ο Jean-François και ο Jean-Louis που τον βοηθούσαν στην εξάσκησή του στη Γαλλία, τον συνόδευσαν και πήραν μέρος στην τελική προετοιμασία του έργου, καθώς και στη φωτογράφηση του. Ο Francis Brunn, ένας Γερμανός ζογκλέρ, παρείχε οικονομική υποστήριξη στο εγχείρημα και τον προγραμματισμό του.
Ο Petit και οι συνεργάτες του μπήκαν στους πύργους αρκετές φορές και κρύφτηκαν στους επάνω ορόφους και στις στέγες των ημιτελών κτηρίων, προκειμένου να μελετήσουν τα μέτρα ασφαλείας, την κατασκευή και τον εντοπισμό των σημείων που θα έδεναν το σύρμα και τα καβαλέτα.
Χρησιμοποιώντας δικές του σημειώσεις και σχέδια και τις φωτογραφίες του Moore, ο Petit κατασκεύασε ένα μοντέλο κλίμακας των πύργων για να σχεδιάσει τον απαιτούμενο εξοπλισμό και να προετοιμάσει την όλη προσπάθεια.
Με τη βοήθεια ενός Αμερικανού ο οποίος εργαζόταν στο κτίριο, ο Petit έφτιαξε πλαστά δελτία ταυτότητας για τον εαυτό του και τους συνεργάτες του (υποστηρίζοντας ότι ήταν εργολάβοι που είχαν αναλάβει την εγκατάσταση ενός ηλεκτροφόρου φράχτη στην οροφή) για να αποκτήσουν πρόσβαση στα κτήρια.
Πριν από αυτό, ο Petit είχε παρατηρήσει προσεκτικά τα ρούχα που φορούσαν οι εργαζόμενοι και τα είδη των εργαλείων που μεταφέρονταν.
Είχε σημειώσει επίσης τα ρούχα των εργαζομένων σε γραφεία, έτσι ώστε μερικοί από τους συνεργάτες του να ντυθούν ως τέτοιοι εργαζόμενοι. Κατέγραφε τι ώρα ξεκινούσαν και τι ώρα έφευγαν οι εργαζόμενοι, ώστε να μπορεί να προσδιορίσει πότε θα είχαν πρόσβαση στη στέγη.
Καθώς η ημερομηνία του “πραξικοπήματος” πλησίαζε, ο ίδιος προσποιήθηκε ότι ήταν ένας δημοσιογράφος του Metropolis, ενός γαλλικού περιοδικού αρχιτεκτονικής, ώστε να μπορέσει να αποκτήσει άδεια για να πάρει συνέντευξη από τους εργαζόμενους στην οροφή. Η Λιμενική Αρχή επέτρεψε στον Petit να πάρει τις συνεντεύξεις, τις οποίες χρησιμοποίησε ως πρόσχημα για να κάνει περισσότερες παρατηρήσεις.
Την νύχτα της Τρίτης, 6 Αυγούστου 1974, ο Petit και η ομάδα του μετά από μία τυχερή συγκυρία μπήκαν στο ασανσέρ εμπορευμάτων με τον εξοπλισμό τους έως το 110ο πάτωμα. Το αποθήκευσαν μόλις 19 σκαλιά κάτω από τη στέγη. Για να περάσουν το καλώδιο πάνω από το κενό, ο Petit και οι συνεργάτες του χρησιμοποίησαν ένα τόξο και ένα βέλος που ήταν ενωμένο αρχικά με πετονιά στη συνέχεια με σχοινί και τέλος με το σύρμα.
Έπρεπε να δοκιμάσουν πολλές φορές αυτή τη βολή για να τελειοποιήσουν την τεχνική τους. Η ομάδα καθυστέρησε όταν το βαρύ καλώδιο βρέθηκε στο κενό, και έπρεπε να σηκωθεί χειροκίνητα για ώρες. Ο Petit είχε ήδη εντοπίσει τα σημεία στα οποία θα ένωνε το σύρμα ώστε να το σταθεροποιήσει και να κρατήσει την ταλάντωση του στο ελάχιστο.
Το γεγονός
Λίγο μετά τις 7 π.μ., τοπική ώρα, ο Petit βγήκε πάνω στο σύρμα και άρχισε να περπατάει. Ήταν 411 μέτρα, πάνω από το έδαφος. Η παράστασή του διήρκεσε 45 λεπτά, κάνοντας οκτώ περάσματα κατά μήκος του σύρματος, κατά τα οποία περπάτησε, χόρεψε, ξάπλωσε στο σύρμα, και γονάτισε για να χαιρετίσει τους θεατές του. Πλήθη συγκεντρώθηκαν στους από κάτω δρόμους, και όπως είπε αργότερα ο ίδιος μπορούσε να ακούει τις φωνές και τις ζητωκραυγές τους.
Όταν οι αστυνομικές αρχές έμαθαν για το εγχείρημά του, έφτασαν στις στέγες των δύο κτηρίων για να προσπαθήσουν να τον πείσουν να κατέβει από το σύρμα. Τον απείλησαν ακόμα ότι θα το απομάκρυναν με το ελικόπτερο. Ο Petit βγήκε από το σύρμα όταν άρχισε να βρέχει.
Οι συνέπειες
Υπήρξε τόσο εκτενής αναφορά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και δημόσια αναγνώριση του εγχειρήματος του Petit, ώστε ο εισαγγελέας απέσυρε όλες τις επίσημες κατηγορίες της καταπάτησης και άλλων παρανομιών που σχετίζονταν με τη βόλτα του.
Σε αντάλλαγμα, ανέλαβε την υποχρέωση να δώσει μια δωρεάν εναέρια επίδειξη για τα παιδιά στο Central Park. Παρουσίασε έναν περίπατο πάνω σε σύρμα στο πάρκο πάνω από τη λίμνη Belvedere Lake (γνωστή σήμερα ως Turtle Pond).
Η ιστορία του Petit ενέπνευσε το βιογραφικό δράμα με τίτλο The Walk (2015), σε σκηνοθεσία του Ρόμπερτ Ζεμέκις και με πρωταγωνιστή τον Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ ως Petit.