Ποιος θα το φανταζόταν ότι η Νέα Υόρκη υπήρξε μία πόλη κάτω από τα σκουπίδια. Πώς θα έμοιαζε η Νέα Υόρκη εάν για εννέα μέρες κανείς δεν μάζευε τα σκουπίδια; H απάντηση σε αυτή την περίεργη ερώτηση δόθηκε κατά τη διάρκεια μιας δραματικής απεργίας των εργαζομένων στην καθαριότητα του δήμου το 1968.
Η πιο «βρώμικη» απεργία στην ιστορία της πόλης δεν ήταν πραγματικά να συμβεί. Ο σύλλογος εργαζομένων στην καθαριότητα είχε εργαστεί για έξι μήνες χωρίς σύμβαση, κάτι το οποίο είναι αρκετά κοινό και σήμερα. Ο επικεφαλής του συλλόγου John DeLury απείλησε με απεργία, και ο τότε δήμαρχος John Lindsay ικανοποίησε στο μέγιστο δυνατόν τις απαιτήσεις τους.
Αύξησε το μισθό κατά $400 (περίπου 5%), έδωσε καλύτερες συντάξεις και διπλή αμοιβή την Κυριακή. Ενοχλημένοι και απογοητευμένοι, οι εργαζόμενοι απέρριψαν τη συμφωνία, και απαίτησαν αύξηση $600. Φυσικά δεν δόθηκαν και η απεργία ξεκίνησε στις 2 Φεβρουαρίου. Η απεργία ήταν παράνομη σύμφωνα με τον νόμο Taylor Law (που είχε νομοθετηθεί το προηγούμενο έτος), και ο DeLury στάλθηκε στη φυλακή.
Τα σκουπίδια συσσωρεύτηκαν γρήγορα. Στις 5 Φεβρουαρίου, οι The New York Times παραπονέθηκαν ότι η πόλη έμοιαζε με “μια τεράστια παραγκούπολη με τα αναχώματα των απορριμμάτων να αυξάνονται όλο και περισσότερο και οι ισχυροί άνεμοι να εξαπλώνουν τη μυρωδιά μέσα από τους δρόμους”. Μέχρι εκείνο το σημείο υπήρχαν περίπου 30.000 τόνοι σκουπιδιών στους δρόμους, ένας αριθμός που αυξήθηκε στους 100.000 τόνους.
Ο Vincent Cannato έγραψε για το Lower East Side, “Τα σκουπίδια ήταν στοιβαγμένα στο ύψος του στήθους. Τσόφλια αυγών, κατακάθια καφέ, χάρτινα κουτιά από γάλα, φλούδες από πορτοκάλι και άδεια κουτιά μπύρας ήταν σκορπισμένα στα πεζοδρόμια”.
Αναλαμβάνοντας δράση, ο δήμαρχος Lindsay απείλησε να καλέσει στην Εθνική Φρουρά και φορτηγατζήδες για να αφαιρέσουν τα σκουπίδια. Δυστυχώς, αυτή η ιδέα απορρίφθηκε από τον κυβερνήτη Nelson Rockefeller και τις τοπικές ενώσεις, αφού και οι δύο δεν συμπαθούσαν τον Lindsay. Στο παρασκήνιο, ο Rockefeller βρήκε έναν τρόπο ώστε η πολιτεία να αναλάβει το τμήμα υγιεινής.
Εν τω μεταξύ, οι διαπραγματεύσεις μεταξύ του Lindsay και των σκουπιδιάρηδων πήγε άσχημα. Ο Lindsay απέρριψε την πρόταση του Rockefeller να πάρουν αύξηση $425, υποστηρίζοντας ότι τα $400 ήταν ήδη πολλά, ότι η απεργία ήταν παράνομη, και ότι τώρα είναι η ώρα να σπάσουν αυτά τα συνδικάτα δημόσιων υπηρεσιών.
Από τις 10 Φεβρουαρίου ο Rockefeller είχε αρκετά “όπλα”, και χρησιμοποιώντας την ανάγκη για τη δημόσια υγεία πήρε τον έλεγχο με το Τμήμα Καθαριότητας της πολιτείας. Στη συνέχεια πρόσφερε στους εργαζόμενους $425 και το μέλλον της διαιτησίας, στα οποία συμφώνησαν.
Το κοινό ήταν εξοργισμένο που ο Rockefeller είχε υποκύψει, αλλά ο Lindsay και οι σκουπιδιάρηδες κέρδισαν τη μερίδα του λέοντος της ευθύνης για το ότι άφησαν την κατάσταση να κλιμακωθεί. Σύμφωνα με την εφημερίδα Daily News, η απεργία των σκουπιδιών μπορεί να ήταν η τελευταία σταγόνα σε ένα κοινό που είχε ήδη δει απεργίες ταξί, ρυμουλκών, δημόσιων σχολείων, μεταφορές ακόμη και νεκροθαφτών.