Η καρδιά της Νέας Υόρκης μπορεί να είναι η Times Square, αλλά η ψυχή της είναι το μετρό. Αποτελούμενο από περισσότερα από 600 μίλια κύριες ράγες, το περίπλοκο σύστημα μεταφορών της Νέας Υόρκης μεταφέρει περίπου 5,6 εκατομμύρια επιβάτες καθημερινά στους πέντε δήμους της πόλης.
Μπορείτε να επισκεφτείτε εγκαταλελειμμένους σταθμούς
Αρκετές φορές κάθε χρόνο, το μουσείο New York Transit Museum παίρνει μια τυχερή ομάδα ανθρώπων σε μια ξενάγηση ενός κλειστού αλλά περίτεχνου σταθμού του μετρό στο Lower Manhattan. Ο σταθμός άνοιξε το 1904, ως στάση City Hall και έκλεισε το 1945. Οι άψογες καμάρες, οι ηλεκτρικοί πολυέλαιοι, καθώς και τα περίτεχνα πλακάκια παραμένουν άθικτα. Είναι ένας πολύ μικρός σταθμός, σε σύγκριση με τους πιο σύγχρονους και με την πάροδο του χρόνου, η καμπύλη της πλατφόρμας έγινε πάρα πολύ μικρή για να φιλοξενήσει τα πιο καινούργια τρένα.
Όταν ένα βαγόνι αποσύρεται, γίνεται υποβρύχιος οικότοπος για τη θαλάσσια ζωή.
Όταν αποσύρεται ένα βαγόνι από την κυκλοφορία, αντί να σταλθεί σε κάποιο χώρο υγειονομικής ταφής, βυθίζεται στον Ατλαντικό Ωκεανό ώστε να αποτελέσει το «σπίτι» για τα θαλάσσια ζώα. Η MTA μεταξύ του 2001 και του 2010, βύθισε 2500 βαγόνια ως μέρος ενός προγράμματος για την κατασκευή τεχνητών υφάλων. Σε αυτό το χρονικό διάστημα, αυτοί οι υποβρύχιοι οικότοποι στα ανοικτά των ακτών του New Jersey, Delaware, και άλλων πολιτειών κατά μήκος της ανατολικής ακτής έχουν φιλοξενήσει πολυάριθμα πλάσματα της θάλασσας.
Υπάρχει ένας σταθμός του μετρό που διαθέτει περισσότερα από 130 χάλκινα γλυπτά.
Για χρόνια, η MTA έχει αναθέσει σε τοπικούς καλλιτέχνες να δημιουργήσουν έργα τέχνης για πάνω από 450 σταθμούς του μετρό της ως μέρος του προγράμματος Arts for Transit. Αλλά μακράν από τους υπόλοιπους ο καλλιτέχνης Tom Otterness, ο οποίος, ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1990, έχει δημιουργήσει περισσότερα από 130 χάλκινα γλυπτά για το σταθμό 14th Street/Eighth Avenue. Η συλλογή που ονομάζεται «Life Underground», περιλαμβάνει ένα αλιγάτορα που βγαίνει έξω από ένα φρεάτιο, έναν ελέφαντα και χαρακτήρες που κρατούν σακούλες με χρήματα και μάρκες του μετρό. Ο Otterness συνέχισε προσθέτοντας έργα μέχρι το 2004, δημιουργώντας περίπου πέντε φορές περισσότερα γλυπτά απ’ ότι αρχικά η Επιτροπή του είχε ζητήσει.
Το πρώτο μετρό της πόλης έτρεχε με το ρεύμα του αέρα.
Το 1870, ο εφευρέτης Alfred Ely Beach έκανε το ντεμπούτο του σε αυτό που αποκάλεσε Beach Pneumatic Transit, τον πρώτο υπόγειο τρόπο μεταφοράς της πόλης. Σε μία απόσταση 91 μέτρων (περίπου ένα οικοδομικό τετράγωνο) από τη Warren Street έως την Broadway στο Lower Manhattan, η μονή γραμμή έτρεξε με το ρεύμα του αέρα. Το σύστημα λειτούργησε με τη χρήση πεπιεσμένου αέρα και πίεσης του νερού για να ωθήσει ένα ενιαίο τρένο προς τα εμπρός. Αν και ήταν λειτουργική μόνο μέχρι το 1873, η τεχνολογία που ανακάλυψε, χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα ως σύστημα διανομής που ωθεί την αλληλογραφία από ένα μέρος ενός κτιρίου στο άλλο.
Εάν ενώσουμε τις ράγες από άκρη σε άκρη, το μετρό θα φτάσει από την Νέα Υόρκη στο Σικάγο.
Συνολικά, το σύστημα μετρό αποτελείται από 1062 χιλιόμετρα ράγες. Αλλά συμπεριλάβουμε τις γραμμές που χρησιμοποιούνται για σκοπούς μη μεταφοράς, όπως τα αμαξοστάσια του μετρό, όπου σταθμεύουν τα τρένα, οι συνολικές ράγες φτάνουν τα 1351 χιλιόμετρα. Αυτή είναι περίπου η απόσταση από την Νέα Υόρκη έως το Σικάγο.
Ένας δεκαεξάχρονος κατέλαβε ένα τρένο το 1993 και το πήρε για μια βόλτα.
Ένας δεκαεξάχρονος με το όνομα Keron Thomas έγραψε ιστορία το 1993, όταν κατέλαβε έναν συρμό σε μία παράνομη βόλτα σε όλη την πόλη για περισσότερες από τρεις ώρες. Ο Thomas προγραμμάτιζε το εγχείρημά του για μήνες, καθώς μελέτησε τα εγχειρίδια της MTA σχετικά με τα δρομολόγια των τρένων. Ευτυχώς, κανείς δεν τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια της παράνομης βόλτας του Thomas. Συνελήφθη και κατηγορήθηκε για απερίσκεπτη διακινδύνευση, πλαστοπροσωπία και πλαστογραφία και τον άφησαν να φύγει με το ψευδώνυμο « A Train».
Το MTA διοργάνωνε τα καλλιστεία “Miss Subways” για περισσότερα από 30 χρόνια.
Το μετρό είναι ένα από τα τελευταία μέρη που θα περιμένατε να δείτε καλλιστεία. Από το 1941 έως το 1976, το MTA φιλοξενούσε και διαφήμιζε τα καλλιστεία “Miss Subways” στα βαγόνια του μετρό και στους σταθμούς. Η ιδέα ξεκίνησε από μια διαφημιστική εταιρεία η οποία ήθελε να τραβήξει την προσοχή των ανθρώπων στις διαφημίσεις. Η ιδέα λειτούργησε και το θέαμα έγινε ένα δημοφιλές ανταγωνισμού για τις γυναίκες που ζούσαν στους πέντε δήμους της Νέας Υόρκης. Το 2014, μαζί με την εκατονταετηρίδα του μετρό της Νέας Υόρκης, το ΜΤΑ ανάστησε το θέαμα. Η νικήτρια ήταν η 30χρονη χορεύτρια Megan Fairchild η οποία, μετά τη νίκη της, συναντήθηκε με την Ruth Lippman, την κάτοχο του τίτλου του 1945.
Κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων, μπορείτε να ταξιδέψετε σε Vintage τρένα
Κάθε Σαββατοκύριακο από την Ημέρα των Ευχαριστιών έως τα Χριστούγεννα, το MTA «ξεθάβει» ένα στόλο από βαγόνια αντίκες και τα επαναφέρει στην κυκλοφορία, ως μέρος του προγράμματος Nostalgia Train. Εξοπλισμένα με ανεμιστήρες οροφής, καθίσματα από ρατάν και παλιές διαφημίσεις, τα βαγόνια χρονολογούνται από τη δεκαετία του 1930 και προσφέρουν μια ιδιόμορφη βόλτα στη γραμμή N για όποιον θέλει να πάει πίσω στο χρόνο. Μερικές φορές το MTA βγάζει αυτά τα τρένα το καλοκαίρι για διαδρομές έως το Coney Island, ή για το Yankee Stadium, στο Μπρονξ στο ξεκίνημα της αγωνιστικής σεζόν. Οι διαδρομές κοστίζουν 2,75$ ή δωρεάν με την MetroCard.
Ένας νομπελίστας επιστήμονας χρησιμοποίησε ένα σταθμό του μετρό ως εργαστήριό του.
Το 1936, ο αυστριακός επιστήμονας Victor Hess έλαβε το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής για την ανακάλυψη του σχετικά με την κοσμική ακτινοβολία. Μετά τη μεταναστευσή του στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Fordham συνέχισε τη διεξαγωγή των ραδιενεργών πειραμάτων, ενώ ζούσε στη Νέα Υόρκη. Εργαστήριο της επιλογής του: το μετρό. Χρησιμοποιώντας το σταθμό 191st Street στο Washington Heights, το βαθύτερο σταθμό στο σύστημα, μέτρησε τη ραδιενέργεια του γρανίτη που καθόταν ανάμεσα στο πάρκο Fort Tyron Park και το σταθμό, 55 μέτρα κάτω από τη γη.
Τα πλακάκια του μετρό είχαν έναν χρωματικό κώδικα για να βοηθάει του μετακινούμενους να βρίσκουν τη θέση τους.
Για για να βοηθήσει τους επιβάτες στην πλοήγηση, η εταιρεία IND του μετρό υιοθέτησε ένα σύστημα χρωματικού κώδικα. Η ιδέα ήταν ότι τα πλακάκια του μετρό θα μπορούσε να πουν στους επιβάτες αν είχαν φτάσει σε ένα κανονική ή εξπρές στάση. Το σύστημα δεν είχε επιτυχία, αλλά οι επιβάτες μπορούν ακόμα να δουν τα απομεινάρια από αυτά σε ορισμένους σταθμούς, όπως στους σταθμούς Lafayette Avenue and Fulton Street, οι οποίες σημειώνονται με πλακάκια χρώματος ανοιχτό πράσινο.
Ο ιδιοκτήτης της εταιρείας IRT είχε το δικό του ιδιωτικό βαγόνι
Αντί να ταξιδεύει με τους άλλους θνητούς, ο August Belmont, Jr., ιδιοκτήτης της εταιρείας IRT, οδηγούσε το δικό του ιδιωτικό βαγόνι του μετρό. Το βαγόνι που ονομάζονταν Mineola, διέθετε μπάνιο, κουζίνα, ένα ξύλινο γραφείο και άλλες πλούσιες πινελιές, και το χρησιμοποιούσε για να ψυχαγωγήσει τους επισκέπτες του. Σήμερα το βαγόνι βρίσκεται ως έκθεμα στο μουσείο The Shore Line Trolley Museum του Connecticut.